Niewątpliwie

 Kim stajesz się Oti, kiedy mówisz, że znasz odpowiedzi na wszystkie pytania?

A zaraz potem wsiadasz do powozu

Nawet nie odwracasz głowy na pożegnanie, gdy konie ruszają we mgłę

Pozostaje mi w uszach stukot ich kopyt na tle terkoczących kół

Ciebie już nie widać

 

Pojechałaś do ziem, których nie odwiedzę

Po to tylko, by przejść przez las trzymając Go za rękę

i wspiąć się na wyżyny - i już nie wrócić

Jestem pewna, że w górach nie zadają pytań

Kli

Rozpacz zadomowiła się w ciele mężczyzny o nalanej twarzy,

zastygłego na wersalce przylepionej do wypłowiałej, różowej ściany.

 

Dobrze wybrała - ominęła innych członków rodziny:

agresywną córkę, nie z własnej winy lecz z choroby,

syna w depresji, który odmawia diagnostyki,

żonę o dziecinnych rysach, co z łóżka popatruje spłoszona.

 

Wiem, że rozpacz nie pomieszka długo w tym mężczyźnie,

gdy się już znudzi - odejdzie, ustąpi miejsca rezygnacji.

Teraz jednak tryumfuje - jest czysta, wyraźna i przemożna.

 

Opętania rozpaczą nie można uleczyć egzorcyzmami,

Ponieważ nie jest pochodną wiary.

Pozostaje czekać, niech przeminie.

Negev

Nie wiesz:

jak ćwiczyć;

jak pięknie urządzić mieszkanie;

jak podróżować daleko;

jak się ubrać;

jak robić makijaż;

jak unikać ludzi o czarnych duszach

i że to niczyja wina.

 

Ja wiem.

I dlatego ty jesteś Książę,

co na pustyni śpi z kamieniem pod głową.

W hołdzie Poświatowskiej

 

Nie kupiłam tomiku poezji, który przeglądałam na poczcie

przestraszyłam się wierszy, ponieważ były mi za bliskie

Trzykrotnie otwierałam książkę na losowych stronach

Za każdym razem okazywało się

że słowa wierszy są już wyryte w mojej duszy,

Przerażające uczucie